Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Mijn naam is Dick.

Vandaag lezen we uit Psalm 78:17-39.

---

Maar de Israëlieten deden niet wat God wilde.
Ze verzetten zich tegen de Allerhoogste.
Ze wilden weten hoe machtig hij was.
Daarom riepen ze in de woestijn om eten.

Ze twijfelden, ze zeiden:
‘Kan God ons wel te eten geven,
hier, midden in de woestijn?
Hij sloeg wel op de rotsen
en daar stroomde veel water uit.
Maar brood en vlees voor zijn volk,
kan hij daar ook voor zorgen?’

Toen de Heer dat hoorde, werd hij kwaad,
heel kwaad op de Israëlieten.
Woedend werd hij op zijn volk.
Want ze vertrouwden hem niet,
ze geloofden niet dat hij kon helpen.

Toen stuurde God de wolken weg,
hij opende de deuren van de hemel.
Hij liet brood naar beneden komen,
het leek alsof het regende.
Het volk kreeg eten uit de hemel.
Ze aten het brood van de engelen.
God zorgde voor eten, meer dan genoeg.

Daarna liet hij uit het oosten een wind waaien
en hij stuurde een storm uit het zuiden.
Hij liet vogels naar beneden vallen,
zo veel als er zand is bij de zee.
Het leek alsof het regende.
Midden tussen de tenten van de Israëlieten
vielen de vogels op de grond.

De mensen aten de vogels op.
Ze kregen zo veel vlees als ze wilden.
Maar terwijl ze nog aan het eten waren,
werd God woedend op hen.
De grootste eters sloeg hij dood,
de sterkste Israëlieten stierven.
Toch deed het volk niet wat God wilde.
Ze vertrouwden niet op zijn wonderen.
Daarom liet God hen zwerven,
hij liet hen sterven in de woestijn.

Soms doodde God mensen uit het volk.
Dan zocht het volk hem weer,
dan verlangden ze weer naar hem.
En dan wisten ze weer:
God is trouw aan ons,
de Allerhoogste is onze bevrijder.

Toch werden ze weer ontrouw,
ze waren niet eerlijk tegen God.
Ze dachten niet meer aan hem
en deden niet wat ze hem hadden beloofd.

Maar God had medelijden met hen.
Hij strafte hen niet voor hun fouten,
hij doodde hen niet allemaal.
Hij liet niet zien hoe boos hij was,
steeds opnieuw had hij geduld.
Want hij kende de Israëlieten.
Hij wist hoe klein en zwak ze waren,
zo zwak als adem die je uitblaast.

---

Gisteren lazen we dat de psalmist vertelt over de wonderen van God. In dit stuk vertelt hij over mensen die vroeger niet luisterden naar God. Ze beledigden God door zich af te vragen of Hij wel echt te vertrouwen was. Het maakte God boos, maar toch bleef Hij voor hen zorgen. Ondanks de twijfels van zijn volk zorgde God voor meer dan genoeg eten (vers 25).
Ook deze verhalen moeten worden verteld, zodat de volgende generaties niet dezelfde fouten zullen maken, maar juist leren te vertrouwen op God.

Twijfel jij weleens aan Gods zorg en nabijheid? Hoe ga je daarmee om?