Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Ik ben Hanna. 

Vandaag lezen we uit Exodus 3:1-6

Mozes zorgde voor de schapen en geiten van zijn schoonvader Jetro, de priester van Midjan. Op een dag ging hij met de dieren ver de woestijn in. Hij kwam bij de berg Horeb. De Horeb was een heilige berg. Daar kwam de engel van de Heer naar hem toe, als een vuur in een doornstruik. Mozes zag dat de struik in brand stond, maar de struik verbrandde niet. Mozes dacht: Hoe kan dat? Hoe komt het dat die struik niet verbrandt? Ik zal eens gaan kijken.
Toen de Heer zag dat Mozes dichterbij kwam, riep hij vanuit de struik: ‘Mozes!’ ‘Ja, ik luister,’ antwoordde Mozes. De Heer zei: ‘Kom niet dichterbij, en trek je schoenen uit. Want je staat op heilige grond. Ik ben de God van je vader, ik ben de God van Abraham, Isaak en Jakob.’ Toen hield Mozes zijn handen voor zijn gezicht, want hij durfde niet naar God te kijken.

We mogen geen van allen zelf bepalen waar en wanneer we worden geboren. Ook Mozes niet. Op het moment van zijn geboorte leeft het hele Hebreeuwse volk in slavernij in het land Egypte. Ook Mozes is een Hebreeër, maar hij is als jong kind geadopteerd door de prinses van Egypte. Dat dwingt Mozes in een permanente spagaat. Voelt hij zich een prinsje of toch een slavenkind? 
 
Elke dag ziet Mozes hoe de mensen op wie hij lijkt worden afgebeuld door de werknemers van zijn eigen adoptie-opa. Dat onrecht kan hij op een dag niet langer verdragen. Hij besluit een Egyptische slavendrijver aan te vallen. Mozes’ woede was terecht, maar zijn strijd heeft de wereld niet mooier kunnen maken. Hoe kan hij nu nog verder?
 
De man die later de geschiedenis zal ingaan als grote bevrijdingsleider, weet even niet wat hij moet doen. Bij een ander volk, de Midjanieten, vindt hij onderdak en zelfs een partner, Sippora, en hij krijgen kinderen. Mozes draait mee in het familiebedrijf, en zolang hij het maar lekker druk heeft, hoeft hij niet te denken aan al die Hebreeën in Egypte. Zo houdt hij het leefbaar voor zichzelf, maar zijn volksgenoten hebben daar weinig aan.
 
Ook wij leven in roerige tijden: oorlog, honger, armoede, machtsmisbruik en een dreigende klimaatramp. Hoe moet je je daartoe verhouden? Op onze eigen manier doen velen van ons wat Mozes daar toen deed: zorgen dat je zoveel te doen hebt dat je geen tijd en energie hebt om de noodkreet van anderen te horen. 
 
Maar dan ziet Mozes een braamstruik branden …

Herken je dit soort vluchtgedrag bij jezelf? Wat kan jou helpen om jezelf dan toch wakker te schudden?