Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Mijn naam is Dick. 

Vandaag lezen we Deuteronomium 19:11-21.

Maar stel dat iemand een ander met opzet doodt, omdat hij hem haat. En stel dat hij dan naar een vluchtstad gaat. Dan moeten de leiders van de stad waar hij woonde, hem terughalen. Ze moeten hem naar de familie van het slachtoffer brengen. Die zullen hem dan uit wraak doden.
Jullie moeten dan geen medelijden met de moordenaar hebben. Want als hij niet gedood wordt, is het hele volk schuldig. En dan loopt het slecht met jullie af.
Jullie krijgen allemaal een eigen stuk grond in het land dat de Heer, jullie God, aan jullie zal geven. Verander de grenzen daarvan niet! Laat de stenen tussen de akkers op hun plek liggen. Je mag ze niet verplaatsen, want ze liggen er al eeuwenlang.
Stel dat iemand een misdaad gepleegd heeft, en één persoon heeft dat gezien. Er is dus maar één getuige. In dat geval mag de dader niet veroordeeld worden. Er moeten minstens twee getuigen zijn. Pas dan kun je naar de rechter gaan.
Het kan gebeuren dat een getuige liegt en iemand vals beschuldigt. Als dat zo lijkt te zijn, moeten beide partijen naar de tempel van de Heer gaan. Daar moeten ze naar de priesters en rechters gaan die dan dienst hebben.
De rechters moeten de zaak heel precies onderzoeken. Stel dat de getuige inderdaad gelogen heeft. Dan moet hij de straf krijgen die hij de ander had willen geven. Door die getuige te straffen, zorg je ervoor dat het kwaad uit jullie volk verdwijnt. Alle Israëlieten moeten weten hoe zo iemand gestraft wordt. Dan zullen ze bang worden, en nooit meer zoiets slechts doen.
Je mag geen medelijden hebben met die getuige. Misschien wilde hij dat de ander een oog of een tand zou verliezen, of een hand of een voet. Of misschien zelfs zijn leven. Geef hem de straf die hij de ander had willen geven.’

Het is een bekende uitspraak uit de Bijbel: een oog voor een oog… Het klinkt ons misschien niet zo aardig in de oren, maar deze regel van een gelijkwaardige vergelding was bedoeld om te voorkomen dat de vergelding veel erger zou zijn dan de oorspronkelijke misdaad. Hier heeft deze maatregel ook nog een andere functie: als een Israëliet iemand vals beschuldigde bij de rechtbank, kreeg hij de straf die hij de ander had willen geven. Deze regel zorgde ervoor dat mensen een ander niet snel vals zouden beschuldigen! 

Heb je weleens iemand vals beschuldigd of ben je weleens vals beschuldigd? Hoe liep dat af?