Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Ik ben Daniël. 

Vandaag lezen we uit Psalm 102:19-29

Psalm 102
 
Uw volk zit gevangen in verre landen,
 ze zijn bang voor de dood.
 Maar u zult omlaag kijken vanuit de hoge hemel
 en zorgen voor uw mensen op aarde.
 U zult hun gebed horen en hen bevrijden,
 u zult uw volk een nieuw leven geven.
 Dat moet worden opgeschreven voor hun kinderen,
 dan kunnen ook zij over u zingen!
 
 Dan zullen alle volken naar Sion komen,
 daar zullen ze u vereren.
 Ze zullen vertellen over uw daden, Heer,
 ze zullen zingen over uw macht.
God, ik ben nog jong,
 maar u hebt mijn kracht al weggenomen.
God, zelf leeft u voor altijd.
 Laat mij niet nu al sterven,
 haal mij niet nu al weg uit het leven.
 
Lang geleden hebt u de aarde vastgezet,
 en u hebt ook de hemel gemaakt.
 De hemel en de aarde zullen verdwijnen,
 maar u blijft altijd bestaan.
 De hemel en de aarde zullen vergaan,
 zoals oude kleren verslijten.
 Niets blijft er van ze over.
 Maar u blijft altijd wie u bent,
 u leeft voor altijd.
 
Onze kinderen zullen in vrede leven,
 en ook voor hun kinderen zult u zorgen.
 
Al zijn ellende heeft de dichter uitgestort bij God. Maar niet alleen hij, het hele volk heeft het moeilijk. De stad Jeruzalem is verwoest (zie vers 15) en de mensen zijn weggevoerd in ballingschap (vers 21). Maar het volk leeft in de hoop dat de ruïnes van de stad weer hersteld zullen worden. De mensen weten dat God weer genade en vergeving zal schenken (vers 14). En dat vertrouwen waarmee de mensen leven, geeft de dichter zelf ook weer moed: om voor zichzelf om redding te bidden. Hij bidt tot God: ‘Neem mij niet midden in het leven weg’ (vers 25). Die mooie toekomst, waar het volk op hoopt, wil hij zelf nog meemaken.

Wanneer hebben andere mensen jou geholpen om weer hoop en vertrouwen te krijgen?