Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Ik ben Dries. 

Vandaag lezen we uit Deuteronomium 1:34- 2:1.

---

Toen de Heer jullie hoorde klagen, werd hij kwaad. Hij zei: ‘Mijn besluit staat vast! Niemand van jullie zal het mooie land zien dat ik aan jullie voorouders beloofd heb. Want jullie zijn slecht. Niemand van jullie zal het land zien, behalve Kaleb, de zoon van Jefunne. Hij zal het land wel zien, omdat hij steeds op mij bleef vertrouwen. Ik geef hem en zijn kinderen het gebied dat hij bekeken heeft.’
Door jullie slechte gedrag werd de Heer ook kwaad op mij. Hij zei: ‘Mozes, ook jij mag het land niet in. In plaats daarvan zal je dienaar Jozua, de zoon van Nun, het land binnengaan. Hij zal het land aan de Israëlieten geven. En jij moet hem voorbereiden op die taak.’
Daarna zei de Heer tegen jullie: ‘Jullie kinderen, die nog geen verkeerde dingen gedaan hebben, mogen het land wel binnengaan. Jullie zijn steeds bang dat de vijanden hen komen weghalen. Maar dat zal niet gebeuren. Aan jullie kinderen zal ik het land geven, zij zullen het in bezit nemen.
Maar jullie moeten nu teruggaan. Reis weer door de woestijn, in de richting van de Rode Zee.’
Toen zeiden jullie tegen mij: ‘Wij hebben niet gedaan wat de Heer wilde. Maar nu doen we het anders. We zullen doen wat de Heer, onze God, tegen ons gezegd heeft. We gaan de Amorieten aanvallen.’ Toen pakten jullie je wapens, en jullie wilden meteen naar het bergland gaan om te vechten.
Maar de Heer zei dat ik jullie moest waarschuwen. Ik moest tegen jullie zeggen: ‘Val de Amorieten niet aan! Want de Heer zal jullie niet beschermen, en dan zullen de Amorieten jullie verslaan.’
Ik heb dat tegen jullie gezegd, maar jullie wilden niet luisteren. Jullie wilden niet doen wat de Heer tegen jullie gezegd had. Jullie waren zo eigenwijs om toch te gaan vechten. En toen kwamen de Amorieten op jullie af. Ze achtervolgden jullie als een zwerm bijen. Ze versloegen veel van jullie soldaten in de Seïr-bergen, en ze achtervolgden jullie helemaal tot aan de stad Chorma.
Toen jullie weer terug waren, klaagden jullie bij de Heer. Maar hij wilde niet meer naar jullie luisteren.
We bleven lange tijd in Kades.

Daarna zijn we weer verdergegaan. We reisden door de woestijn in de richting van de Rode Zee, zoals de Heer tegen mij gezegd had. We trokken jarenlang om de Seïr-bergen heen.

---

De Israëlieten bleken iedere keer weer te weinig vertrouwen op God te hebben om hun angsten te overwinnen. God besloot daarom dat alleen de volgende generatie in het land zou gaan wonen. Deze kinderen hadden de slavernij in en de bevrijding uit Egypte niet meegemaakt. Alles wat zij hierover wisten, hadden zij geleerd uit de verhalen over de ervaringen van hun ouders. Ze hadden wél gezien dat God elke dag voorzag in de vorm van manna, hemels brood. En dat Hij elke dag in een wolk en in vuur aanwezig was. Nu ze op het punt staan het nieuwe land binnen te trekken, zullen ze het met deze verhalen en ervaringen moeten doen.  

Welke verhalen over Gods aanwezigheid in jouw leven geef jij door aan de volgende generatie?